گیرا آنلاین_✍️ فهیمه فتحی_آنگاه که مدینه در غبار فتنه پوشیده بود و آسمان اسلام، بی‌ستاره‌ی پیامبر مانده بود، بانویی برخاست که تراز عدالت و میزان حقیقت بود. در مسجد، میان دیوارهای شاهدِ بی‌انصافی‌ها، با صدایی که از عمق وحی برمی‌خاست فرمود:
وَ العَدلَ تنسیقاً لِلقلوب…
خداوند، عدالت را ریسمان پیوند دل‌ها قرار داد؛ رشته‌ای که اگر گسیخته شود، امت به شاخه‌های پراکنده بدل خواهد شد.
او عدالت را نه شعاری در کتیبه‌ها، که نانی بر سفره، نوری در کوچه، و آبی بر لبان تشنه‌ی خلق می‌دید. عدالت، از نگاه او، تنها محکمه‌ها و حکم‌ها نبود؛ عشقِ منظم بود، قسطی که همچون باران، بر همه یکسان می‌بارید، پیوندی که دل‌ها را هم‌نوا می‌ساخت.
شهادت او، نه خاموشی یک صدا، که خاموشاندن چراغی بود که راه عدالت را روشن می‌کرد. در سوگش، نه فقط خانه‌ی علی(ع) تیره شد، که دهلیزهای وجدان مسلمانان غبار گرفت. بانویی که می‌توانست شاهرگ‌های امت را با خون عدالت زنده کند، کوچه‌ها را وداع گفت با پهلویی شکسته، و به دیدار پدر شتافت.
ای دختر پیامبر، ای معیار حق، امروز که قرن‌ها از رفتنت می‌گذرد، هنوز کلامت در میان فروبستگی‌ها، نسیمی است که می‌گوید:
اگر دل‌ها از هم دور افتاده‌اند، عدالت را فرا بخوانید… آنگاه، دل‌ها به هم خواهند رسید.
