گیرا آنلاین-سامان بدر- بالاخره مسابقه النصر و پرسپولیس تمام شد و یاران رونالدو با دست پر به خانه برگشتند. برای خود این بازیکن هم جزء برد یک دنیا فیلم و تصویر از لحظه ورود تا خروج ثبت شد. یک فرش گرفت و چند تابلوی نقاشی آن دختر توانخواه! همین بود که در نهایت از «استقبال گرم و باورنکردنی» ایرانیان تشکر کرد و رفت.
ولی آنچه باقی ماند ربط چندانی به این تقدیر ندارد. چمن افتضاح آزادی و سکوهایی که با حفظ آبرو با پرچم باقیمانده کاشیمای ژاپن پوشانده شده بود بخش بزرگتر واقعیت دیدار با النصر بود. رقابت پرسپولیس با النصر نبرد شمشیر و تفنگ بود. ما را یاد همان فیلم «لورنس عربستان» دیوید لین می اندازد که ملک فیصل با شمشیر قصد نابودی هواپیماهای عثمانی را داشت. حالا تغییر اینجا بود عربستان تلفیقی از همان عربستان و عثمانی بود و با رونالدو، مانه، برزویچ و لاپورت چند «لورنس» داشت و تیم ایرانی «لخت و عور» تنها شهاب زاهدی و میلاد سرلک!
صحنه های بی نظمی و یورش به هتل اسپیناس آنجا تاسف برانگیزتر شد که در قالب «همه جای دنیا همینطوری است» توجیه شده است. نه اینکه همه جای دنیا عشق سلبریتی نیستند، ولی هیچ کجا شاهد نیستیم که برای آن یک هتل را اینگونه تسخیر کنند. از آن گذشته دیدار با رونالدو خود به محلی از رانت تبدیل شد. از دختر مدیرعامل باشگاه تا آن پسر بچه ای که در هتل اتاق رزو کرده بودند فرصت دیدار با او را یافتند. این‌ها هم می‌توان در قالب همان «پست اینستاگرامی تقدیر رونالدو از ایرانیان» توجیه کرد، اما یک توجیه گول زدنی!
حالا رونالدو رفته و ان شاء الله کمی بیشتر به فکر مردم آستارای سیل زده باشیم. به فکر اینکه چه بلایی سر ورزشگاه قدیمی خودمان آورده‌ایم و چقدر فاصله تیمهای ما زیادتر شده است. اینکه گزارشگر عربستانی کیفیت چمن را مدام به استهزا بکشد و آن را با عربستان مقایسه کند، خود باید به غیرت عده‌ای بر بخورد. هرچند برخی پوست کلفت‌تر از این‌ها هستند و فکر می‌کنند رونالدو از آن‌ها تشکر کرده است و همین کافیست.
