داستان دزد با کیک از باب پنجم کتاب مرزبان نامه

دکتر لیلا حلاج زاده–
دزدی عزم کرده بود که با طناب از دیوار کاخ شاه بالا برود و با سرعت به خزانه شاه دستبرد بزند.
مدتی این فکر رهایش نمی کرد و تمام وجودش از این اندیشه پر بود؛آنچنان که نتوانست این راز را نزد خود نگهدارد و آن را مخفی سازد.
در تمام دنیا همدمی لایق و دوستی محرم اسرار پیدا نکرد تا راز خود را با او‌در میان بگذارد.سرانجام شپشی در لابلای لباس خود پیدا کرد و با خود گفت: این جانور ضعیف زبان ندارد که راز مرا فاش کند. دزد راز خود را به شپش گفت.
شب حادثه فرا رسید و دزد با حیله گری و زرنگی، خود را در کاخ شاه انداخت.خوابگاه را از حضور خادمان خالی دید و زیر تخت پنهان شد و نمی دانست که چه قرار است به سرش بیاید.خسرو وارد اتاق شد و روی تخت رفت تا بخوابد؛در این لحظه شپش از لباس دزد بیرون آمد و به داخل لباس شاه رفت و چندان حرکت کرد که شاه بی خواب شده و دستور داد که چراغ آوردند و در لابلای لباس او، شپش را پیدا کردند.شپش به زیر تخت جست و به این ترتیب، دزد را یافتند و او را به سزای عملش رساندند.
این حکایت برای آن گفته شد تا بدانیم که راز دل با هر که جانی دارد، نباید گفت.به قول سعدی:
خامشی به که ضمیر دل خویش
با کسی گفتن و گفتن که مگوی
ای سلیم، آب ز سر چشمه ببند
که چو پر شد، نتوان بستن جوی