گیرا آنلاین_ به عنوان یک فعال اجتماعی که سالها در کنار مردم این محلات زیسته و مشکلات را از نزدیک لمس کردهام، معتقدم ساختن شهری عادلانه و قابلزیست، بدون توجه جدی و هدفمند به این مناطق ممکن نیست. زیرا با چالشهایی مواجه اند که دیگر نمیتوان نادیده گرفت. این مساله در چند وجه قابل بررسی است. اول اینکه یکی از معضلات مهم در این زمینه زیرساختهای فرسوده و ناقص در این مناطق است. بسیاری از کوچهها و معابر این محلات هنوز فاقد روشنایی مناسب، آسفالت استاندارد و شبکه آب و فاضلاب پایدارند. در نتیجه این خلا زیرساختی، کیفیت زندگی مردم را به شدت تحت تأثیر قرار داده است. همچنین نبود مراکز خدمات عمومی و فرهنگی کمبود خانههای فرهنگ، مراکز ورزشی، فضای سبز و امکانات آموزشی باعث شده نسل جوان این محلات از فرصتهای برابر با سایر نقاط شهر محروم بمانند. از طرفی حاشیهنشینی و چالش های مختلف در این مناطق، نهتنها آنها را از دایره توسعه دور نگه داشته، بلکه موجب انزوای اجتماعی و تضعیف سرمایه اجتماعی ساکنان این مناطق شده است.
به اعتقاد من حاشیه نشینی پدیده اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی جامعه امروز است و قطعا پرداخت به آن نیاز به نگاه همه جانبه دارد نه نگاهی تک بعدی. متاسفانه حاشیه نشینی یکی از بسترهای مهم ایجاد ناهنجاری های اجتماعی است و این معضل در شهر رشت نیاز به توجه ویژه دارد. در چنین وضعیتی شهرداری باید یک نقشه راه چندساله برای توانمندسازی محلات محروم طراحی کند.نه طرحهای مقطعی. زیرا سرمایهگذاری هدفمند روی زیرساختها و به رسمیت شناختن این محلات نخستین گام در این زمینه است. در ادامه باید اذعان کنم که با استفاده از ظرفیتهای ملی و استانی در قالب «طرح بازآفرینی» میشود چهره محلات محروم را تغییر داد. از نوسازی بافت گرفته تا افزایش خدمات اجتماعی.
به همین روی بودجه شهری باید بر اساس نیاز هزینه شود، نه بر اساس جذابیتهای رسانهای. مناطق محروم مدتهاست از این توزیع ناعادلانه ضرر کردهاند.
ما با توسعه فضاهای فرهنگی و اشتغالمحور می توانیم اقداماتی مثل اایجاد مراکز مهارتآموزی، بازارچههای محلی و فضاهای ورزشی برای جوانان ایجاد کنیم تا بسیاری از مشکلات اجتماعی را کاهش دهیم.
به همین لحاظ معتقدم رشت تنها میدان شهرداری، خیابانهای مرکزی و محلات بالای شهر نیست. رشت یعنی تمام محلاتش، از معماری تاریخی سبزهمیدان تا خانههای ساده و بیادعای پارهبیجار و جماران.
بنابراین اگر قرار است رشت به شهری برای همه تبدیل شود، باید مدیریت شهری نگاه خود را از مرکز و مناطقی مثل گلسار،منظریه به مناطق حاشیه ای هم ببرد آنجا که سالهاست مردمش منتظر شنیدهشدن هستند.این توجه، نه لطف است و نه امتیاز حق مردمی است که سهمشان از شهر نباید کمتر از دیگران باشد.
