گیرا آنلاین–✍ دکتر لیلا حلاج زاده – روز بیست و هفتم شهریور ماه، سالروز درگذشت شهریار، شاعر ایرانی، با تصویب شورای عالی انقلاب فرهنگی، روز ملی شعر و ادب پارسی، نامیده شده است. این روز بزرگ را گرامی می داریم .
در فرهنگ ما، زندگی با شعر آغاز و با شعر بدرقه می شود. کودک در گاهواره، لالایی می شنود و از همان آغاز به شعر اُنس می گیرد و پس از مرگ نیز، آرایه مزارش، شعری است که برایش می سرایند و چه بسا خود پیش از مرگ برای خویش شعری می سُراید.
این آمیختگی ما با شعر و تأثیری که شعر بر فرهنگ و روحیات و رفتار ما می گذارد، ضرورت پرداختن به آن و ضرورت پاسداری از حریم این عنصر اعجاز آفرین را بیشتر روشن می سازد.
ادبیات ایران یکی از غنی ترین ادبیات جهان است . در هر سده ای عده ای در سر زمین ما برخاسته اند
و زیبا ترین آثار بشری را به جهان تقدیم داشته اند . باید اذعان نمود ؛بزرگ‌ترین سخن‌پردازان شعر و
ادب فارسی از این سرزمین برخاسته‌اند. چه بسیار اندیشه‌های بلند و فکرهای عالی و عاطفه‌های
شورانگیز که در زمین شعر و ادب فارسی بالیدند و جهانی را از ثمرات جان‌افزای خود بهره‌مند ساختند ؛
حتی « گوته »فیلسوف آلمانی بر این باور است ؛ادبیات فارسی، یکی از چهار ارکان ادبیات بشر است.
در اين مقال به مناسبت سالروز درگذشت شهريار، نمونه اي از شعر او اورده مي شود:
جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را
نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را
کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم
به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را
به یاد یار دیرین کاروان گم کرده رامانم
که شب در خواب بیند همرهان کاروانی را …
نمیری شهریار از شعر شیرین روان گفتن
که از آب بقا جویند عمر جاودانی را
